Przygody myszki Wojtusia - Audiobajka

Myszka Wojtuś na Leśnym Kempingu.

W małej, przytulnej norce pod korzeniem starego dębu mieszkała sobie myszka Wojtuś.
Miał miękki, żółty kocyk w rakiety kosmiczne, ulubioną poduszkę w kropki i pudełko z klockami, które zawsze leżało obok łóżeczka.

Wojtuś najbardziej lubił:

• bawić się samochodzikami,
• jeść chrupiący ser,
• oglądać książeczki z obrazkami o pociągach.

Była jednak jedna rzecz, której bardzo nie lubił.

To była…

Szczoteczka do zębów.

Kiedy mama myszka Ania wołała: – Wojtusiu, pora myć ząbki i łapki!
Wojtuś od razu mówił: – Nie! Nie chcę! – i biegł za fotel.
– Ale kochanie, tylko kilka chwil… – mówiła spokojnie mama.
– Nie! Szczoteczka mnie drapie! Woda leci za szybko! – piszczał myszek i chował się jeszcze głębiej.

Mama Ania wzdychała cichutko.
Martwiła się o swoje myszątko, bo wiedziała, że ma duży trzeci migdałek i musi dobrze oddychać w nocy. Bez mycia ząbków i bez czystego pyszczka mogło mu się spać jeszcze trudniej.

– Gdyby tylko Wojtuś wiedział, jak ważna jest szczoteczka… – myślała mama.

Ale dla Wojtusia wszystko było „za bardzo”:

• za mokro pod prysznicem,
• za szorstko przy myciu włosków,
• za pianowo przy zębach.

Za to w jego norce było tak miło i wygodnie.
Tam nie było żadnych szczotek, piany ani wody cieknącej po uszach.

Pewnego ranka coś się jednak zmieniło.

---

Zaproszenie na wielką leśną przygodę.

Słońce dopiero wstawało, kiedy ktoś zapukał do drzwi norki.

Puk, puk, puk!

– Kto tam? – zapytała mama Ania.
– To ja, listonosz dzięcioł! – odezwał się głosik zza drzwi.

Mama otworzyła, a dzięcioł podał jej piękną, zieloną kopertę z małą naklejką namiotu.

– Ooo, zaproszenie na… kemping! – mama uniosła brwi. – Dla myszki Wojtusia!

– Dla mnie?! – Wojtuś od razu wybiegł z pokoju, aż zakrwiczały mu łapki na podłodze.

Mama przeczytała na głos:

„Drogi Wojtusiu,
Zapraszamy Cię na Wielki Leśny Kemping Przygód.
Będą ogniska, latarki, śpiwory i mnóstwo zabawy.
Nocujemy w namiotach i śpimy w lesie.
Podpisano: Pan Borsuk – Strażnik Kempingu”.

Oczy myszki zrobiły się okrągłe jak dwa guziczki.

– Mamo… to znaczy, że będę spał w prawdziwym namiocie? – zapytał z niedowierzaniem.
– Tak, słoneczko. I w prawdziwym śpiworze – uśmiechnęła się mama.

Wojtuś aż podskoczył z radości.

– Jadę! Jadę! Chcę już dziś! Teraz! – kręcił się w kółko.

Mama uśmiechnęła się, ale zaraz zrobiła poważniejszą minę.

– Kochanie, na kempingu są pewne… zasady – powiedziała łagodnie.
– Jakie? – zatrzymał się myszek.
– Żeby mieć siłę na przygody i dobrze oddychać w nocy w śpiworze, wszystkie zwierzątka myją ząbki i łapki, a wieczorem biorą krótki prysznic.

Wojtuś zmarszczył pyszczek.

– Eee… Ale ja… ja nie lubię prysznica – wyszeptał. – I szczoteczka drapie…

Mama uklękła obok niego.

– Wiem, kochanie. Ale może na kempingu spróbujesz inaczej. Zobaczysz, jak to robią inne zwierzątka. Może znajdziesz swój mysi sposób na zaprzyjaźnienie się ze szczoteczką i wodą?

Wojtuś nic nie powiedział.
Patrzył tylko na zieloną kopertę z namiotem. W jego głowie zaczęły się mieszać dwie rzeczy:

• radość z przygody,
• i strach przed wodą i szczoteczką.

Ale serduszko powiedziało szybciej:

– Chcę na kemping!

Droga do lasu i małe zmartwienie w plecaczku.

Kilka dni później, wcześnie rano, mama spakowała mały plecaczek:

• śpiworek w gwiazdki,
• latarkę,
• ulubioną przytulankę – pluszową myszkę Mru-Mru,
• i… nową, miękką szczoteczkę do zębów w kształcie rakiety.

Wojtuś patrzył podejrzliwie na szczoteczkę.

– Ona nie będzie mnie drapać? – spytał cichutko.
– Jest bardzo miękka. Specjalna myszkowa szczoteczka-kosmiczka – powiedziała mama. – Ale pamiętaj, na kempingu…
– Wiem, wiem, wiem… – przerwał Wojtuś. – Wszyscy myją ząbki i biorą prysznic…

Wsiedli do małego leśnego busika prowadzonego przez Pana Jeża.
W środku siedziały już inne zwierzątka:

• wiewiórka Zuzia,
• zajączek Franek,
• jeżyk Tolek,
• i mała sarenka Lila.

Wszyscy jechali na ten sam kemping.

– Ja umiem już sama zapinać śpiwór! – pochwaliła się wiewiórka Zuzia.
– A ja nie boję się ciemności, bo mam super latarkę! – dodał dumnie jeżyk Tolek.

– A ty, Wojtusiu, co najbardziej lubisz? – zapytała sarenka Lila.
– Eee… samochodziki – odpowiedział myszek, przytulając Mru-Mru. – I… chcę spać w namiocie.

– O, ja też! – ucieszył się zajączek Franek. – Ale musimy być bardzo dzielni przy wieczornym myciu. Pan Borsuk mówił, że wtedy lepiej się oddycha w śpiworze i nikt nie kaszle.

Wojtuś zamilkł.
Znowu poczuł, jak małe zmartwienie wędruje do jego brzuszka.
Szczoteczka w plecaku jakby zrobiła się cięższa.

Busik wjechał w głąb lasu. Pachniało igłami, mchem i świeżym powietrzem. Wysokie drzewa otulały drogę zielonym tunelem.

– Jak tu pachnie! – zachwycił się ktoś z tyłu.
A Wojtuś pomyślał:
„Ciekawe, czy jak nie umyję zębów, to las też będzie chciał ze mną rozmawiać…”

Pierwszy dzień na leśnym kempingu.

Kemping był piękny.
Między drzewami stały kolorowe namioty: zielone, niebieskie, w kropki i w gwiazdki. Nad nimi fruwały motyle, a z daleka było widać wielkie ognisko, przy którym miał siedzieć Pan Borsuk – Strażnik Kempingu.

– Witajcie, mali podróżnicy! – zawołał Pan Borsuk, kiedy wysiedli z busika. Miał na szyi gwizdek, a na głowie śmieszną czapkę.

– Dzień dobry! – odpowiedziały zwierzątka.

– Na naszym kempingu będziecie:
– biegać po lesie,
– szukać skarbów,
– i spać w namiotach – wyliczał Borsuk. – Ale żeby mieć siłę na przygody, mamy trzy ważne zasady:

Uniósł trzy palce.

– Po pierwsze: jemy zdrowe przysmaki.
Po drugie: pijemy wodę, kiedy chce nam się pić.
Po trzecie: wieczorem myjemy łapki, pyszczki, włoski i ząbki, żeby w nocy oddychać łatwo i spokojnie.

Serduszko Wojtusia zrobiło: łup, łup, łup.

Pan Borsuk kontynuował:

– Kto zna już zaprzyjaźnioną szczoteczkę do zębów?

Wiewiórka Zuzia podniosła łapkę. Jeżyk Tolek podniósł łapkę. Zajączek Franek też.

Wojtuś schował łapki do kieszeni.

– A kto jeszcze się uczy? – zapytał Borsuk łagodnie.

Sarenka Lila powoli podniosła kopytko.
Po chwili, bardzo, bardzo powoli, Wojtuś też podniósł jedną łapkę.

– Świetnie! – uśmiechnął się Borsuk. – Kemping to najlepsze miejsce, żeby się nauczyć. Tutaj wszystko robimy razem. Nikt nie musi być sam.

Wojtuś odetchnął trochę lżej.
Może nie będzie tak strasznie.

---

Dzień pełen przygód i… zmęczone łapki.

Dzień minął szybko i wesoło.

Wojtuś:

• biegł po miękkim mchu,
• skakał przez małe kałuże,
• szukał „skarbów lasu”: szyszek, ładnych kamyczków i piórek.

Z innymi zwierzątkami znaleźli tajemniczą, starą kłodę, pod którą mieszkały żuczki. Śmiali się, gdy jeżyk Tolek próbował naśladować ich krok.

Po obiedzie Pan Borsuk zorganizował Wyścig Śpiworów.
Każdy miał za zadanie:

1. wejść do śpiwora,
2. zapiąć go samodzielnie,
3. i spróbować zrobić trzy małe podskoki.

Wojtuś dzielnie próbował.
Śpiwór w gwiazdki był miękki i cieplutki. Kiedy wsunął się do środka, poczuł, że tak właśnie pachnie przygoda: trochę lasem, trochę nowością, a trochę domem.

– Brawo, myszko! – zawołał Pan Borsuk. – Świetnie Ci idzie!

Wieczorem, kiedy niebo zrobiło się pomarańczowe, a potem granatowe, wszyscy zebrali się przy ognisku. Płomień tańczył, iskierki leciały do góry jak małe gwiazdki.

– O, moje rakiety! – ucieszył się Wojtuś, patrząc na iskierki, które przypominały mu wzór na jego kocyku.

Śpiewali piosenki: – Kemping, kemping, w lesie gwiazdy lśnią…

Zjedli kolację, wypili ciepłą herbatkę z malin, a potem Pan Borsuk zagwizdał w gwizdek:

– Czas na wieczorną toaletę, mali podróżnicy!

Wojtusiowi nagle zrobiło się ciężko w łapkach.
Serduszko znowu przyspieszyło.
Już wiedział, co to znaczy.

---

Prysznic, który brzęczy za głośno.

W łazience na kempingu było jasno i pachniało mydłem.
Na ścianie wisiały kolorowe ręczniki z obrazkami: słońca, chmurek i namiotów. Podłoga była ciepła, a woda leciała z prysznica jak srebrna kurtyna.

Ale dla Wojtusia…

To wszystko było za dużo.

Woda lała się głośno: szszszszszsz…
Dla jego uszek brzmiało to jak ogromna ulewa.

– Ja nie chcę – wyszeptał.

Patrzył, jak wiewiórka Zuzia wskakuje pod prysznic i śmieje się: – O, jak ciepło! To jak deszczyk z nieba!
Jeżyk Tolek stał pod strumieniem wody i mówił: – Mam kolce z pianą! Jestem jeżem-bałwankiem!

Zajączek Franek mył łapki i uszy, podskakując wesoło.

Sarenka Lila patrzyła trochę niepewnie, ale Pan Borsuk stanął obok niej i mówił: – Spokojnie, powoli. Dotknij wody najpierw ogonkiem paluszka, o tak…

A Wojtuś?

Stał w kącie, ściskając swojego pluszaka Mru-Mru.

Mama przyklękła przy nim.
Pojechała z nim na kemping jako pomocnik, więc była blisko.

– Słoneczko, możemy spróbować tylko troszkę – szepnęła. – Zobacz, woda nie musi lecieć mocno. Możemy ją zakręcić na malutki strumyczek.

– Ale ona tak głośno szumi… – myszka zmarszczyła nosek. – I kapie po oczach…

Mama podkręciła kranik bardzo delikatnie.
Strumień stał się cienką niteczką.
Szsz… już nie tak głośno. Trochę bardziej jak szept, a mniej jak burza.

– A teraz, zobacz, zasłonimy troszkę oczy ręką, o tak… – powiedziała mama i pokazała, jak jedną łapką można osłonić oczka, a drugą dotknąć wody.

Wojtuś tylko pokręcił głową.

– Nie chcę… – wyszeptał. – Wolę się schować do śpiwora…

Pan Borsuk, który akurat przechodził, zatrzymał się obok nich.

– Wojtusiu – powiedział bardzo ciepłym głosem – czy Ty może trochę się boisz tego prysznica?

Myszka tylko skinęła główką.

– Jest za głośny, prawda? – dopytał Borsuk.
– Tak… i za mokry… i woda pcha się w oczy, i w uszy, i… i… – głosik Wojtusia zaczął drżeć.

– Wiesz, że ja też kiedyś się bałem prysznica? – uśmiechnął się Borsuk. – Woda zawsze lała mi się na nos i kichałem: apsik! apsik!

Wojtuś spojrzał zdziwiony.

– Naprawdę?
– Naprawdę. Dopiero jak nauczyłem się zakręcać kran tak, żeby woda leciała tylko troszeczkę, i jak wziąłem ze sobą swojego pluszowego misia, było mi łatwiej.

– A pluszek się nie zmoczył? – zapytał myszek.
– Nie, bo siedział obok, na suchym ręczniku, i tylko na mnie patrzył – odparł Borsuk. – Tak jak Twój Mru-Mru może patrzeć na Ciebie.

Wojtuś znowu spojrzał na lejący się strumień wody.
Mimo że był teraz cichszy, serce wciąż mówiło: „Nie, nie, nie!”.

A jednak… bardzo chciał zostać na kempingu.
Chciał szukać skarbów z kolegami i spać w namiocie, i świecić swoją latarką w gwiazdy.

W brzuszku zrobił się wielki supeł.

---

Wieczorne ząbki i wielkie „NIE!”.

Po prysznicu (w którym Wojtuś jeszcze nie uczestniczył) przyszła pora na mycie ząbków.

Przed dużym lustrem stanęły wszystkie zwierzątka. W łapkach trzymały szczoteczki:

• niebieska w kropeczki – Zuzi,
• zielona z marchewką – Franka,
• fioletowa z kolcami narysowanymi na rączce – Tolka,
• różowa z listkiem – Lili.

Mama myszka Ania wyjęła z plecaczka **nową rakietę-szczotec