Kitka i Wielki Puzzle Przedszkolny - Audiobajka

Kitka i Wielki Puzzle Przedszkolny.

W pewnym przedszkolu pełnym kolorowych zabawek, był mały kotek o imieniu Kitka. Kitka uwielbiała układać puzzle, gotować w zabawkowej kuchni, rysować i bawić się lalkami. Jednak najczęściej robiła to sama. Choć inne dzieci często zapraszały ją do zabawy, Kitka rzadko kiedy sama proponowała wspólną zabawę.

Pewnego dnia, w przedszkolu pojawiło się ogromne pudełko z puzzlami. Był to największy obrazek, jaki kiedykolwiek widziała Kitka. Obrazek przedstawiał piękny, magiczny las pełen zwierząt i kolorowych kwiatów. Kitka była zachwycona i od razu chciała zacząć układać puzzle.

Kitka zaczęła od krawędzi, starannie dobierając kawałki i układając je jeden po drugim. Po godzinie pracy miała już ułożony cały kontur obrazka. Inne dzieci z zainteresowaniem przyglądały się jej pracy i czasami proponowały pomoc, ale Kitka grzecznie odmawiała, mówiąc, że poradzi sobie sama.

Jednak po kilku godzinach Kitka zrozumiała, że układanie tak wielkiego obrazka samodzielnie jest bardzo trudne. Coraz częściej myliła kawałki, a niektóre z nich wydawały się zupełnie nie pasować. Zaczęła czuć się zniechęcona i zmęczona. Inne dzieci w przedszkolu zauważyły, że Kitka jest smutna i zmartwiona.

Pewnego dnia, gdy Kitka znów próbowała ułożyć puzzle, poczuła, że nie ma już siły. Zrobiła się bardzo smutna, myśląc, że nigdy nie uda jej się ukończyć obrazka. Kitka zebrała w sobie odwagę i postanowiła poprosić o pomoc. Podeszła do małej myszki o imieniu Maja i powiedziała:

• “Maju, czy mogłabyś mi pomóc ułożyć te puzzle? Są dla mnie za trudne.”

Maja uśmiechnęła się ciepło.

• “Oczywiście, Kitko! Z przyjemnością ci pomogę.”

Razem zaczęły układać obrazek. Wkrótce dołączyły do nich inne dzieci: królik Kubuś, lisek Leon i ptaszek Pola. Wspólnie pracowali, śmiejąc się i pomagając sobie nawzajem.

Dzięki współpracy, puzzle zaczęły układać się coraz szybciej. Każde dziecko przynosiło coś wyjątkowego do grupy: Kubuś miał świetne oko do szczegółów, Leon był bardzo cierpliwy, a Pola potrafiła szybko znajdować brakujące kawałki.

W końcu, po kilku godzinach wspólnej pracy, udało im się ukończyć obrazek. Był piękny i pełen kolorów, dokładnie taki, jak Kitka sobie wyobrażała. Kitka była bardzo szczęśliwa i dumna z siebie i swoich nowych przyjaciół.

• “Dziękuję wam wszystkim za pomoc” - powiedziała Kitka z uśmiechem.
• “To była świetna zabawa!” - odpowiedziały dzieci chórem.

Kitka nauczyła się, że czasem warto poprosić o pomoc i że wspólna praca może być nie tylko łatwiejsza, ale też dużo bardziej przyjemna. Od tego dnia, Kitka częściej bawiła się z innymi dziećmi i odkryła, że wspólna zabawa może być naprawdę magiczna.